Το 1907, η Ελληνική Κυβέρνηση ιδρύει το «Θεσσαλικό Γεωργικό Ταμείο», για να αποκαταστήσει τους πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλία (Ν. 'Αγχίαλος, Ν. Ευξεινούπολη, Ν. Φιλιππούπολη). Πολλοί πρόσφυγες αργότερα ξαναγύρισαν στην Ανατολική Ρωμυλία, που είχαν αφήσει τεράστιες περιουσίες. Πάλι όμως εγκατέλειψαν τις εστίες τους, οριστικά πλέον, κατά τα έτη 1923-1928, ύστερα από τη συνθήκη του Νεϊγύ.
Το δεύτερο ρεύμα των Αγχιαλιτών προσφύγων, που ήρθαν στην Ελλάδα μετά το 1919, εγκαταστάθηκαν στο συνοικισμό « Νέα Αγχίαλο» της Θεσσαλονίκης ή « Ίνγλις» όπως ονομαζόταν, επειδή το αγρόκτημα ανήκε σ’ έναν Άγγλο γεωκτήμονα που είχαν σκοτώσει οι Τούρκοι. Η περιοχή μέχρι τους βαλκανικούς πολέμους ήταν ιδιοκτησία ενός μουσουλμάνου τσιφλικά, του Χατζή Μπέη και είχε 90 περίπου μακεδονόφωνους εξαρχικούς κατοίκους, ενώ στη συνέχεια ο οικισμός ερήμωσε. Αυτός λοιπόν ήταν ο τόπος που δέχτηκε τους ξεριζωμένους , Αγχιαλίτες πρόσφυγες, εδώ θα ξεκινούσαν την νέα τους ζωή, εδώ θα έκτιζαν μια νέα εστία με το όνομα της αλύτρωτης πατρίδας τους,εδώ θα έκτιζαν την Νέα Αγχίαλο...
Χαρακτηριστικό είναι και το σχετικό διάταγμα:
Μετονομασία: «Ο συνοικισμός Ίγγλις της κοινότητος Καραβία (πρώην Μπουγαριόβου), μετονομάζεται εις Αγχίαλος Μακεδονίας (Υποδιοίκησις Θεσσαλονίκης)», διάταγμα 20.8.1927 (ΦΕΚ 179/30.8.1927) [Χουλιαράκης 1975, 289].
Μετά την εγκατάστασή τους στη νέα πατρίδα, οι Αγχιαλίτες αντιμετώπισαν πολλά προβλήματα. Έπρεπε να οργανώσουν την ζωή τους αλλά και τον νέο οικισμό. Μέχρι το 1928, φυτεύουν 7500 στρέμματα, σε αμπελουργικό κλήρο που τους δόθηκε, με ποικιλίες που γνώριζαν από την πατρίδα τους. Ο πληθυσμός αυξάνει καθώς συγκεντρώνονται σταδιακά κι άλλοι ελληνικοί πληθυσμοί, έτσι χτίζεται και το πρώτο εκκλησάκι στη μνήμη του Αγίου Τρύφωνος, προστάτη των αμπελουργών. Παρά τα μεγάλα προβλήματα και τις δυσκολίες ο συνοικισμός αναπτύσσεται, κτίζεται το Κοινοτικό κτίριο και το Δημοτικό Σχολείο, ενώ ξεκινούν οι πρώτες προσπάθειες για την ανέγερση του Ιερού Ναού του Αγίου Γεωργίου, που θα τους θύμιζε την Μονή Αγ. Γεωργίου στην παλιά τους πατρίδα!
Εργατικοί, ανήσυχοι και προοδευτικοί οργανώνουν Αμπελουργικό Συνεταιρισμό,οινοποιούν τα σταφύλια που παράγουν, με την παραδοσιακή τέχνη που οι ίδιοι γνωρίζουν και καταφέρνουν σε λίγα χρόνια να παράγουν εκλεκτά κρασιά.Γίνονται γνωστοί σ’ όλη τη Μακεδονία και τα κρασιά τους βραβεύονται συνεχώς από το 1933. Όταν εισβάλλει η “φυλλοξήρα” και καταστρέφει όλους τους αμπελώνες, κυρίως της Μακεδονίας, λειτουργούν ένα πρότυπο εμβολιαστήριο, εξάλλου έμπειροι εμβολιαστές οι ίδιοι, είχαν αντιμετωπίσει το πρόβλημα στην παλιά τους πατρίδα, στους αμπελώνες της Ανατολικής Ρώμυλίας.
Με την αγάπη τους για το αμπέλι, αλλά και την επιθυμία τους για την ανάπτυξη του τόπου τους, οργανώνουν από το 1955, κάθε χρόνο, την “Γιορτή Κρασιού Αγχιάλου”, με μεγάλη επιτυχία.
Σήμερα, στην Αγχίαλο κατοικούν περίπου 850 κάτοικοι, ενώ η αμπελοκαλλιέργεια και η παραγωγή κρασιού και τσίπουρου είναι η κύρια απασχόληση πολλών οικογενειών. Οι Αγχιαλίτες συνεχίζουν να αγωνίζονται με αγάπη και μεράκι για τη βελτίωση των προϊόντων τους, την ευημερία και την ανάπτυξη του τόπου τους και καταφέρνουν να αναδεικνύονται άξιοι συνεχιστές μιας εξαιρετικής παράδοσης που χάνεται στο πέρασμα των αιώνων...